اثر همزمان مصرف عصاره آبی دانه شنبلیله و تمرین هوازی بر غلظت پلاسمایی مالون دی آلدهید و گلوتاتیون پراکسیداز در رت های دیابتی شده با stz

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : هدف از این مطالعه، بررسی اثر همزمان مصرف عصاره آبی دانه شنبلیله و تمرین هوازی بر غلظت پلاسمایی مالون دی آلدهید و گلوتاتیون پراکسیداز در رت های دیابتی شده با stz بود. 80 رت نر به عنوان آزمودنی انتخاب و پس از دیابتی شدن در شرایط استاندارد 12 ساعت نور و 12 ساعت تاریکی همراه با آب و غذا: به 8گروه: استقامتی (e)، استقامتی دوز g/kg87/0 از عصاره شنبلیله (e-f1)، استقامتی دوز g/kg74/1 از عصاره شنبلیله (e-f2)، دوز شنبلیله g/kg87/0 (f1)، دوز شنبلیله g/kg74/1 (f2)، گلی بن کلامید (g)، گلی بن کلامید تمرین استقامتی (eg) و کنترل دیابت تقسیم شدند. تمرینات شامل 8 هفته تمرین شنا بود. نمونه های خونی پس از قربانی نمودن رت ها، از قلب حیوان گرفته شد. در تحلیل آماری با استفاده از آزمون کلموگروف اسمیرنف نرمال بودن داده ها تایید شد. جهت بررسی تغییرات از مدل آماری تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد و در صورت مشاهده تفاوت از آزمون تعقیبی توکی برای تعیین محل تفاوت استفاده شد. نتایج نشان داد شنبلیله به تنهایی موجب افزایش فعالیت برخی آنتی اکسیدان های آنزیمی بخصوص گلوتاتیون پر اکسیداز در رت های دیابتی می گردد و هنگام افزودن فعالیت تمرینی شنا این افزایش در فعالیت آنزیمی هم برای گلوتاتیون پر اکسیداز و هم مالون دی آلدهید خیلی بیشتر می گردد. از این رو فعالیت بدنی و مصرف شنبلیله نه تنها تداخلی ایجاد نمی کند بلکه اثر هم افزایی داشته و اثرات تقویت کننده سیستم آنتی اکسیدانی بیشتری نیز نشان می دهند. علاوه بر این گلی بن کلامید نیز موجب ارتقاء سطح آنزیمی گلوتاتیون پر اکسیداز شده ولی این افزایش در مقایسه با شنبلیله خیلی کمتر می باشد، با این وجود نقش ترکیبی این دو از سویی در افزایش فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی و از سویی بهبود شرایط دیابتی رت-ها کم اهمیت نمی باشد. کلید واژه: استرس اکسیداتیو، مالون دی آلدهید، گلوتاتیون پراکسیداز و تمرین استقامتی